Definicja głębokości twardości azotowania
- Azotowanie podobnie jak nawęglanie jest termochemiczną obróbką dyfuzyjną. W przeciwieństwie do nawęglania, podczas azotowania warstwa wierzchnia nie jest wzbogacana węglem, lecz azotem.
- Przedmioty wykonane z materiałów żelaznych mają po azotowaniu lepsze właściwości użytkowe, wytrzymałościowe i korozyjne. Zwiększenie zawartości azotu powoduje również wzrost twardości.
- Azotowanie zazwyczaj przeprowadza się korzystnie w zakresie temperatur od 500 do 550° C. Początkowa struktura pozostaje niezmieniona, dopóki jest stabilna termicznie. Donor azotu jest następnie transportowany na powierzchnię przedmiotu obrabianego i absorbowany. Atomy azotu są uwalniane na powierzchni elementu. Atomy azotu są absorbowane i dyfundują dalej do wnętrza przedmiotu obrabianego. Tworzy się warstwa azotująca.
Określenie głębokości twardości azotowania zgodnie z DIN 50190-3
- Określenie głębokości twardości azotowania jest opisane w normie DIN 50190-3 . Jest ona określana na podstawie przebiegu twardości i przekracza twardość rdzenia przy twardości granicznej 50 HV, patrz grafika (Nht).
- Powierzchnia próbki, na której przeprowadzany jest pomiar, musi być dokładnie obrobiona.
- Najpierw należy określić twardość rdzenia. Określa się to na podstawie co najmniej trzech odcisków z badania twardości. Daje to graniczną twardość. Następnie, w ściśle określonych odstępach, od krawędzi do wnętrza przedmiotu obrabianego, nakładane są odciski twardości. Metodą badania, którą należy zastosować, jest badanie twardości Vickersa w zakresie niskich obciążeń.
- Z krzywej przedstawiającej twardość w zależności od odległości od powierzchni, głębokość twardości azotowania uzyskuje się poprzez pomiar odległości od powierzchni do obliczonej twardości granicznej.
