Definicja głębokości twardości nawęglania
Komponenty nawęglane to elementy ze stali poddanej obróbce cieplnej. Przedmiot obrabiany jest nawęglany, hartowany, a następnie odpuszczany. W rezultacie otrzymujemy miękki, wytrzymały rdzeń z twardą, odporną na zużycie powierzchnią.
Określenie głębokości twardości nawęglania EHT (angl. CHD Case Hardness Depth) jest zdefiniowane w normie ISO 2639 .
Hartowanie nawęglania stosuje się w przypadku stali nieutwardzalnych. Poprzez nawęglanie czynnikiem nawęglającym (np. gazem lub wypełnieniem w postaci granulatu węglowego) w temperaturze 850°-950°C warstwa powierzchniowa zostaje wzbogacona w atomy węgla. Dyfundują one ze wzbogaconej warstwy powierzchniowej do rdzenia. Oznacza to, że profil węgla zmniejsza się od odległości krawędzi do rdzenia. Następnie element jest utwardzany. Powoduje to ukierunkowaną zmianę i przekształcenie struktury zgodnie z gradientem węgla w warstwie powierzchniowej. Aby zwiększyć wytrzymałość i zmniejszyć naprężenia wewnętrzne, element po hartowaniu jest odpuszczany.
Określenie głębokości twardości nawęglania
- Tutaj odciski twardości są nakładane w ściśle określonych odstępach, patrz grafika. Można zastosować metodę badania Vickersa lub także Knoopa z siłą badawczą w zakresie 0,98–9,8 N.
- Z krzywej przedstawiającej twardość w zależności od odległości od powierzchni próbki (odległość od krawędzi) uzyskuje się głębokość twardości nawęglania (wartość Chd ewent. twardość Chd) poprzez pomiar odległości od krawędzi do twardości granicznej 550 HV lub odpowiednią wartość twardości Knoopa.
