Definicja głębokości twardości warstwy krawędziowej RHT
- Hartowanie powierzchniowe to obróbka cieplna, która nie zmienia składu chemicznego warstwy krawędziowej, jak ma to miejsce np. przy azotowaniu (Głębokość twardości azotowania) czy nawęglaniu (Głębokość nawęglania) . Celem hartowania powierzchniowego jest uzyskanie całkowicie martenzytycznej struktury w warstwie wierzchniej i pozostawienie pozostałego przekroju poprzecznego w stanie pierwotnym.
- Przez hartowanie powierzchniowe zwiększa twardość warstwy powierzchniowej przedmiotu obrabianego oraz jego wytrzymałość. Hartowanie powoduje także powstawanie w warstwie wierzchniej szczątkowych naprężeń ściskających, co prowadzi do poprawy odporności na wibracje.
- Hartowanie powierzchniowe osiaga się w trzech krokach. Najpierw warstwę powierzchniową doprowadza się do wymaganej temperatury obróbki. Następnie utrzymuje się tę temperaturę. Na koniec element schładza się do temperatury pokojowej. Dzieje się to bardzo szybko, ponieważ wpływa to tylko na warstwę wierzchnią przedmiotu obrabianego.
Głębokość hartowania / Określenie głębokości hartowania
- Określenie głębokości hartowania (DS) po hartowaniu powierzchniowym jest sformułowane w normie DIN EN 10328 . Głębokość hartowania (głębokość twardości powierzchniowej RHT) to odległość pomiędzy powierzchnią próbki a punktem w warstwie, w którym twardość Vickersa stanowi granicę 0,8-krotności minimalnej wartości twardości powierzchni, patrz rysunek.
- Powierzchnia próbki, na której przeprowadzany jest pomiar, musi być dokładnie obrobiona.
- Odciski twardości układane są na jednej lub kilku liniach prostopadłych do powierzchni próbki o szerokości określonej w normie. Zastosowana do tego siła badawcza wynosi 9,807 N (HV). Z krzywej przedstawiającej twardość w zależności od odległości od powierzchni, głębokość hartowania uzyskuje się poprzez pomiar odległości od powierzchni do obliczonej twardości granicznej.
