Próba zginania metali zgodnie z ISO 7438, ASTM A370, ISO 8491
Próba zginania zgodnie z normami ISO 7438, ASTM A370 lub ISO 8491 jest znormalizowaną metodą określania właściwości zginających materiałów metalicznych. Umożliwia ocenę wytrzymałości na zginanie i sztywności zginania materiału.
Próbę zginania materiałów metalowych przeprowadza się w formie 3-punktowej próby zginania, podczas której próbka spoczywa symetrycznie na dwóch podporach, a za pomocą stempla zginającego przykładana jest siła pionowa w celu wytworzenia maksymalnego naprężenia zginającego.
Normy Próby & Kąt zginania Przeprowadzenie badania Wartości charakterystyczne Maszyny wytrzymałościowe FAQ
Próby i kąt zginania w próbie zginania Metal
Badana próbka może mieć przekrój okrągły, kwadratowy, prostokątny lub wielokątny i stempel zginający odkształca ją plastycznie, aż do osiągnięcia określonego kąta ugięcia:
- Zdefiniowany kąt ugięcia (np. 90°)
- Kąt 180°, ramiona próbki są równoległe do siebie w określonej odległości
- Kąt 180°, ramiona próbki leżą bezpośrednio obok względem siebie
Przy wymaganym kącie ugięcia wynoszącym 180° próbkę można ściskać za pomocą płyt ściskających przy próbie zginania.
Przeprowadzenie badania
Poprzez przyłożenie siły ze stempla zginającego próbka ulega odkształceniu plastycznemu, a co za tym idzie, ugięciu. Powierzchnia kontaktu próbki i stempla zginającego jest ściskana, a przeciwległa powierzchnia próbki rozciągana. Podczas próby zginania po jednej stronie zginanej próbki występują naprężenia rozciągające, a po przeciwnej stronie naprężenia ściskające.
W stosunku do przekroju próbki naprężenia są największe na krawędziach i w dużej mierze odpowiadają za uszkodzenie materiału. Te maksymalne naprężenia krawędziowe nazywane są również naprężeniami zginającymi. Po osiągnięciu granicy plastyczności lub granicy zgniecenia materiału następuje płynięcie plastyczne.
W porównaniu z próbą rozciągania lub próbą ściskania, próba zginania nie wykazuje równomiernego rozkładu naprężeń w przekroju poprzecznym próbki. Na materiał w równym stopniu wpływają siły rozciągające i ściskające. Dlatego w próbach zginania materiału obowiązują inne naprężenia graniczne niż w próbach rozciągania lub ściskania.
Próbę zginania zwykle przeprowadza się w temperaturze pokojowej.
Wartości charakterystyczne próby zginania zgodnie z ISO 7438
Wartościami charakterystycznymi próby zginania zgodnie z ISO 7438 są maksymalne naprężenie zginające, napotkane odkształcenia, wytrzymałość na zerwanie i zachowania niszczące materiału. Wyniki badań dostarczają ważnych informacji na temat wytrzymałości na zginanie i zachowania materiału przy zginaniu.
Skorzystaj z wiodącego oprogramowania badawczego w badaniu materiałów
Oprogramowanie badawcze testXpert firmy ZwickRoell oferuje:
- Prosta obsługa: Rozpocznij badanie natychmiast i po prostu bądź ekspertem – z maksymalną ochroną.
- Bezpieczne i wydajne badanie: Skorzystaj z wiarygodnych wyników badań i maksymalnej wydajności badania.
- Elastyczna integracja: testXpert idealnie pasuje do wszystkich Twoich aplikacji i procesów – po prostu zapewnia bardziej efektywny Workflow
- Przyszłościowy Design: Oprogramowanie badawcze na cały cykl życia, gotowe na przyszłe zadania badawcze!
FAQ
Próba na zginanie zgodnie z ISO 7438 dostarcza wartości charakterystycznych ja na przykład maksymalne naprężenie zginające, napotkane odkształcenia, wytrzymałość na zerwanie i zachowania niszczące materiału.
Sztywność zginania, znana również jako moduł zginania lub moduł sprężystości zginania, jest parametrem sztywności materiału pod obciążeniem zginającym. Wskazuje zdolność materiału do wytrzymywania naprężeń zginających i utrzymywania swojego kształtu.
Sztywność zginania oblicza się na podstawie danych z próby zginania: Sztywność zginania = naprężenie zginające / odkształcenie zginające
Wytrzymałość na zginanie (również maksymalne naprężenie zginające lub wytrzymałość na zginanie przy zerwaniu) wskazuje maksymalne obciążenie, jakie materiał może wytrzymać pod naprężeniem zginającym
. Zwykle podaje się ją w megapaskalach (MPa).
Wytrzymałość na zginanie oblicza się na podstawie danych z próby zginania: Wytrzymałość na zginanie = Maksymalna siła zginania / Pole przekroju próbki