Badania tekstylnych struktur powierzchniowych, tekstyliów powlekanych i geotekstyliów

Do badania rozdzierania wykorzystuje się specjalnie wycięte próbki. Zgodnie z normą DIN EN ISO 9073-4 badanie przeprowadza się na próbkach trapezowych. Szczególną uwagę należy zwrócić na zastosowanie bardzo szerokich wkładek mocujących. Preferowane są tutaj pneumatyczne uchwyty mocujące, ponieważ zapewniają równomierne i regulowane mocowanie.

Do badania zgodnie z normą DIN EN ISO 13937-2 przygotowywane są i następnie badane tzw. próbki spodniowe. W dokumencie opisano badanie rozdzierania próbki spodniowej, podczas którego próbkę pomiarową wycina się w taki sposób, że powstają dwie nogawki. Wspólna siła rozdzierania to siła potrzebna do rozprzestrzenienia się tego nacięcia, jeśli siła jest przyłożona równolegle do nacięcia, a materiał tekstylny rozdziera się w kierunku działania siły. Tutaj zaleca się stosowanie pneumatycznych uchwytów mocujących.

Ważną cechą jakościową przy obróbce tkanin tekstylnych jest wytrzymałość szwu.

W tym przykładzie przyjrzymy się wymaganiom opracowanym przez Marks & Spencer P12 dotyczącym badania wytrzymałości szwów na tkaninach odzieżowych. W niniejszej normie określono wytrzymałość systemów nici w materiale odzieżowym na przemieszczenie w obszarze szwu spowodowane przez nici szwalne.

Próbki tkaniny o szerokości 75 mm mocuje się w pneumatycznych uchwytach mocujących i poddaje badaniu, mierząc siłę określonego otwarcia szwu. Następnie porównuje się wykresy siła-droga zszytej i niezszytej porównawczej próbki pomiarowej tego samego materiału.

Badania wg Marks & Spencer są precyzyjnie określone i nie można ich zmieniać. Jesteśmy autoryzowanym dostawcą badawczym dla następujących badań wg Marks & Spencer:

P11, P12, P12A, P12B, P13, P13A, P14, P14A, P15 Part 1 i P15A

Badanie na rozciąganie geowłóknin z optycznym systemem pomiaru drogi z zastosowaniem pneumatycznych uchwytów mocujących zgodnie z DIN EN ISO 10319. Główną cechą tej metody określania wytrzymałości tkanin na rozciąganie jest szerokość próbki.

W podstawowym badaniu tej metody szerokość próbki (200 mm) jest większa niż długość mocowania próbki (100 mm), ponieważ geowłókniny mają tendencję do zwężania się pod naprężeniem rozciągającym prostopadłym do kierunku działania siły (neck down). Duża szerokość zmniejsza efekt przewężenia i tym samym zapewnia bliższe powiązanie z oczekiwanym zachowaniem produktu w tym obszarze.

Często stosuje się tu optyczny system pomiaru drogi, ponieważ podczas zniszczenia czasami może uwolnić się duża ilość energii. Mechaniczny system pomiarowy można stosować tylko wtedy, gdy nie ma ryzyka uszkodzenia w przypadku pęknięcia próbki.

Alternatywnie, w przypadku dużych sił, należy zastosować hydrauliczne uchwyty mocujące.

DIN EN ISO 12236 opisano procedurę określania odporności na penetrację geotekstyliów i wyrobów pokrewnych. Określa siłę, która wystąpi, gdy tępy stempel napotyka badaną próbkę. Próbkę mocuje się pomiędzy dwoma stalowymi pierścieniami za pomocą hydraulicznego zacisku końcowego.

Badanie przeprowadza się zwykle na suchych próbkach, które zostały poddane kondycjonowaniu w określonym klimacie. Badanie ma zastosowanie do większości typów produktów, ale nie do materiałów z otworami większymi niż 10 mm.