ISO 180 Udarność Izoda i udarność z karbem Izoda na tworzywach sztucznych

Metoda pomiaru udarności Izoda zgodnie z normą ISO 180 opiera się w swoich podstawowych zasadach na normie ASTM D 256, ale wykorzystuje różne wymiary próbek do badań i zapewnia ramy normatywne do pomiaru udarności na próbkach bez karbu, jak również na próbkach z karbem i wrażliwości karbu na próbkach z karbem.

ISO 180 umożliwia zarówno zwykłe uderzenie w wąski bok, jak także rzadko stosowane uderzenie w płaski bok. Podczas badania materiałów kompozytowych wzmocnionych długimi włóknami dokonuje się dodatkowego rozróżnienia na podstawie orientacji włókien pomiędzy uderzeniem prostopadłym do kierunku włókien i uderzeniem równoległym do kierunku włókien.

Dla konwencjonalnego badania udarności Izoda stosuje się młoty do badania udarności , które szczegółowo zdefiniowano w normie ISO 13802. Umożliwia to dobrą porównywalność badań dobrą przeprowadzanych na różnych urządzeniach badawczych, laboratoriach, operatorach i lokalizacjach.

Zasada pomiaru opiera się jak w metodzie Charpy’ego na możliwości pracy i wysokości opadania w odpowiednim młocie wahadłowym, który w momencie uderzenia badanej próbki uwalnia część swojej energii kinetycznej. W rezultacie młot wahadłowy po uderzeniu nie podnosi się już na pierwotną wysokość opadania. Zmierzona różnica wysokości pomiędzy wysokością opadania a wysokością wznoszenia się staje się miarą pochłoniętej energii. Określając wysokość opadania, określa się również prędkość uderzenia, tak aby badania odbywały się przy porównywalnych prędkościach wydłużenia.

Każdy młot wahadłowy może być używany w zakresie od 10% do 80% jego wydajności roboczej. Jeżeli kilka młotów wahadłowych spełnia ten warunek do badania materiału, co zwykle ma miejsce, ponieważ obszary robocze różnych młotów wahadłowych nakładają się, stosuje się młot wahadłowy o największej wydajności roboczej. Zapewnia to minimalizację spadku prędkości podczas procesu uderzenia.

Rodzaj pomiaru zakłada, że ​​wszystkie straty energii można przypisać badanej próbce. Z tego powodu ważne jest, aby minimalizować, korygować lub całkowicie wykluczać wszystkie zewnętrzne źródła błędów. W normie ISO 13802 znajdują się ścisłe specyfikacje, dotyczące strat tarcia, które nieuchronnie powstają w wyniku tarcia powietrza i tarcia w punktach łożyskowania młota wahadłowego, a także kontroli w ramach regularnej kalibracji. Wartości korekcji są mierzone i przypisywane do odpowiedniego młota wahadłowego. Dla jakości pomiaru istotny jest odpowiedni ciężar i pozbawiony wibracji montaż młota do badania udarności na bardzo stabilnym stole laboratoryjnym, blacie przykręconym do litej ściany lub na podeście murowanym. Wibracje wewnętrzne w urządzeniu są konstruktywnie minimalizowane. ZwickRoell stosuje młoty wahadłowe z podwójnymi prętami wykonanymi z jednokierunkowych materiałów węglowych, które charakteryzują się bardzo niską masą, a jednocześnie zapewniają optymalną sztywność prętów wahadłowych.