Badanie na rozciąganie
Badanie na rozciąganie jest metodą badawczą służącą do mechanicznego badania materiałów w celu określenia właściwości materiału. W zależności od materiału stosuje się ją jako standardową procedurę zgodną z odpowiednią normą w celu określenia granicy plastyczności, wytrzymałości na rozciąganie, wydłużenia przy zerwaniu i innych parametrów materiałowych.
W badaniu na rozciąganie próbkę materiału rozciąga się aż do zerwania. Przy czym zastosowana prędkość rozciągania musi być niska, aby wynik nie był zniekształcony. Podczas próby rozciągania mierzy się siłę i zmianę długości próbki.
Badania na rozciąganie są jednymi z najczęściej przeprowadzanych badań obok pomiarów twardości w mechanicznym badaniu materiałów. Służą do scharakteryzowania wytrzymałości i zachowania się odkształcenia pod wpływem naprężenia rozciągającego.
Stosowanie Różnicowanie oddziaływania Różnicowanie materiału Maszyny wytrzymałościowe Dalsze badania
Próba rozciągania - cel i znaczenie
Próby rozciągania zostaną
- na przetworzonych cienkich próbach w celu określenia zachowania materiału pod jednoosiowym naprężeniem rozciągającym równomiernie rozłożonym w przekroju,
- na próbach z karbem do symulacji wieloosiowych stanów naprężeń – próba rozciągania z karbem lub też
- na wyrobach takich jak druty, przędze, folie, liny, kształtki, komponenty lub grupy komponentów – zwane dalej próbkami –
przeprowadzane.
W próbie rozciągania zostają właściwości materiału
- przy stale rosnącym (nieuderzeniowym) obciążeniu – „klasyczna“ quasi-statyczna próba rozciągania
- przy stałym spokojnym (statycznym) obciążeniu – badanie pełzania na rozciąganie
- ze zmiennym naprężeniem w celu wyznaczenia cyklicznej krzywej naprężenia-wydłużenia –LCF (Low Cycle Fatigue)
- w temperaturze pokojowej (10 do 35 °C)
- w podwyższonych temperaturach (znacznie powyżej 1000°C)
- w niskich temperaturach (do – 269°C)
- przy bardzo niskich prędkościach badawczych - próbach pełzania - lub także
- przy zwiększonych prędkościach badawczych - próby rozciągania z dużą prędkością lub próby rozdarcia z dużą prędkością
badane.
Określone w próbie rozciągania wartości charakterystyczne
- stanowią podstawę do obliczenia i wymiarowania elementów i konstrukcji obciążonych statycznie,
- wymagane jest scharakteryzowanie zachowania przy przetwarzaniu materiałów,
- służą w kontroli jakości do oceny jednolitości produkcji i
- są używane przy wyborze materiałów w celu porównania materiałów i stanów materiałów.
Zróżnicowanie prób rozciągania ze względu na przebieg naprężenia w czasie
Ogólnie rozróżnia się próby rozciągania pod obciążeniem statycznym, quasi-statycznym, cyklicznym i udarowym.
Statyczny ogólnie odnosi się do naprężenia, gdy materiał jest poddawany statycznemu, spokojnemu stałemu obciążeniu. W „klasycznej” próbie rozciągania przykładane jest naprężenie stale rosnące i nieuderzeniowe (quasi-statyczne). Górną granicą dla quasi-statycznych metod badawczych jest szybkość odkształcenia wynosząca w przybliżeniu 10-1s-1, tj. maksymalny przyrost np. wydłużenia nie może przekraczać 0,1% na sekundę.
Statyczne badanie na rozciąganie
quasi-statyczne badanie na rozciąganie (niszczące)
Badanie zrywania udarowego
Zróżnicowanie prób rozciągania w zależności od badanego materiału
Próba rozciągania to znormalizowana standardowa procedura badania materiałów, która ma różne wymagania dotyczące wdrożenia w zależności od materiału/branży.
Nasi eksperci branżowi rozumieją te wymagania i chętnie pomogą w skonfigurowaniu wymaganego systemu badawczego dla Twoich indywidualnych potrzeb testowych.
Na poniższej liście znajdziesz przykłady różnych opisów prób rozciągania w wielu różnych gałęziach przemysłu.
